De Chinese marine is klaar voor oorlog

Als de VS zouden ingrijpen in een conflict over Taiwan, zouden Amerikaanse troepen Chinese schepen ervan moeten weerhouden het eiland te bereiken en uitrusting en duizenden troepen te lossen. Elke partij zou proberen zoveel mogelijk vijandelijke schepen van het bord te halen om te voorkomen dat die schepen hun raketten zouden afvuren. In een dergelijk scenario zouden beide partijen hun beschadigde schepen snel weer in het spel moeten krijgen: gerepareerd, klaar om opnieuw de strijd aan te gaan en in staat om hun vuurkracht te gebruiken. De VS zouden halverwege de oorlog moeite hebben om de scheepsbouw- en reparatiefaciliteiten op te voeren, niet in de laatste plaats omdat moderne scheepswerfarbeiders moeten worden opgeleid. China zou zulke problemen niet hebben. Het voordeel ervan is zichtbaar op een eiland in de buurt van Shanghai, aan de monding van de rivier de Yangtze. Er bevinden zich nu twee enorme scheepswerven op het eiland, bekend als Changxing, die een groot deel van de scheepsbouwkracht op één plek concentreren. Het belangrijkste verschil tussen de Chinese en Amerikaanse industriële bases in de scheepsbouw is dat “China profiteert van een enorme werklast voor de commerciële scheepsbouw”, zei vice-admiraal Thomas J. Anderson in mei tegen een subcommissie van het Congres, toen hij programma-executive officer voor schepen in de Verenigde Staten was. Amerikaanse marine. Ondertussen, zei hij, doet de Amerikaanse regering het grotendeels alleen en draagt ze alle kosten van de schepen en de bijbehorende infrastructuur. “Het…   is duidelijk dat de commerciële scheepsbouwindustrie van China hen een enorm voordeel biedt als het gaat om scheepsbouwcapaciteit,” zei hij. In een langdurig conflict zouden de Chinese scheepswerven hun marine een aanzienlijke overhand geven. Ze waren zo groot dat ze in oorlogstijd konden bouwen en zouden de productie snel kunnen versnellen, verloren schepen kunnen vervangen en beschadigde schepen kunnen repareren. Dat is een capaciteit die Amerikaanse scheepswerven tijdens de Tweede Wereldoorlog in de strijd hebben gebracht en geallieerde schepen sneller konden bouwen dan Duitse U-boten ze tot zinken konden brengen. Tegenwoordig hebben de Amerikaanse scheepswerven moeite om aan de vraag in vredestijd te voldoen. Onderzeeërs lopen vast door vertragingen bij het onderhoud en nieuwe onderzeeërs lopen achter op schema. De marine verwacht bijvoorbeeld twee nieuwe onderzeeërs van de Virginia-klasse per jaar, maar ontvangt er 1,4 van, zo zei een functionaris van het ministerie van Defensie vorig jaar.